Άρθρο Μαρίνου Νομικού
Kάνει τον γύρο του ίντερνετ το “πιο όμορφο σχολείο της Ελλάδας” όπως χαρακτηρίστηκε -και όχι άδικα- το 1ο Δημοτικό Σχολείο της Αλεξανδρούπολης και στάθηκε αδύνατο ν’ αντισταθώ στον πειρασμό. Είναι βλέπετε η γενέτειρά μου, το σχολείο μου και δεν μπόρεσα να αποφύγω ένα κράμα νοσταλγίας, υπερηφάνειας αλλά και θλίψης κάνοντας την αναπόφευκτη σύγκριση με το γκρίζο των κυπριακών σχολείων - τόσο στην όψη όσο (κυρίως) στο περιεχόμενο με τις Σιούφτες, τα στρατιωτικά αγήματα, τον εθνικισμό και τη θρησκοληψία.
Στο 1ο Δημοτικό Σχολείο της Αλεξανδρούπολης λοιπόν είπαν να ξεφορτωθούν το γκρίζο, το ανιαρό, το τετριμμένο και το απρόσωπο τουλάχιστον από την όψη. Με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ανατέθηκε στην ομάδα καλλιτεχνών γκραφίτι Crew Mitroulakis η μεταμόρφωση της πρόσοψης του κτηρίου σε κυψέλη με εμφανή τον παραλληλισμό: στο μελίσσι καθείς έχει τον ρόλο του στην εύρυθμη λειτουργία και την παραγωγή του μελιού που εδώ είναι η γνώση. Τόσο απλό και συνάμα πανέξυπνο.
Όμως το καλύτερο το άφησαν για την εξώπορτα. Την εποχή που σκέφτονται στην Κύπρο να μετατρέψουν τα σχολεία σε φρούρια με περισσότερα κάγκελα, περιφράξεις, μαντρότοιχους και φρουρούς, η είσοδος του 1ου Δημοτικού της Αλεξανδρούπολης μετατράπηκε σε βιβλιοθήκη όπου φιγουράρουν οι “ράχες” από κλασικά αριστουργήματα όπως ο “Γύρος του κόσμου σε 80 μέρες”, ο “Μικρός Πρίγκιπας” , το “Καπλάνι της Βιτρίνας”, το “Ένα παιδί μετράει τα άστρα”κ.ά. Ούτε εδώ ο συμβολισμός της “πόρτας στη γνώση” δεν πέρασε απαρατήρητος.
Κι όλα αυτά στο δημοτικό σχολείο μιας πόλης που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Τουρκία, θέση που διαχρονικά αποτελούσε πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια τυφλού εθνικισμού, αν και τα τελευταία χρόνια οι χιλιάδες Τούρκοι τουρίστες που κατακλύζουν την πόλη κάθε καλοκαίρι (για το διάσημο φρέσκο ψάρι της αλλά και το καζίνο) ανάγκασαν πολλούς υπερπατριώτες Αλεξανδρουπολίτες να βγάλουν τις φουστανέλες και να τυπώσουν τουρκικά μενού.
Δεν είμαι από τους αφελείς που πιστεύουν ότι μια εικαστική παρέμβαση θα λύσει ουσιαστικά προβλήματα ή ότι εμβαθύνει περισσότερο από την επιφάνεια που καλύπτουν τα όμορφα σχέδια, όμως κοιτώντας τις φωτογραφίες του 1ου Δημοτικού (το σχολείο που πήγαινα αλλά στο παλιό, νεοκλασικό, κτήριο του 1933 που βρίσκεται ακόμα στον ίδιο προαύλιο χώρο με το νεότερο “ομορφότερο”) σκέφτομαι ότι με τόση ομορφιά, φαντασία, έμπνευση και δημιουργικότητα αποκλείεται να πάει κάτι στραβά. Κι άσε τους δικούς μας να προτάσσουν όπλα, μίσος, φανατισμό και βαρύγδουπα, κούφια δήθεν πατριωτικά λογύδρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου