Δεν το συνηθίζω, θα γράψω όμως σήμερα μια προσωπική εμπειρία που αφορά άμεσα την Κυπριακή Βιβλιοθήκη και που καταδεικνύει, θεωρώ, ότι τα προβλήματά της είναι πολλά, βαθιά και μάλλον άλυτα, αν δεν χτυπηθούν στη ρίζα τους.
Τον περασμένο Απρίλη συμμετείχα με πολλούς άλλους ανθρώπους στις εκδηλώσεις της δράσης “Η Λευκωσία που διαβά-Ζει”, τις οποίες οργάνωσαν οι Εκδόσεις Εν Τύποις με αφορμή τη Μέρα Βιβλίου. Μία από τις εκδηλώσεις ήταν μια περιδιάβαση σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία στην παλιά πόλη.
Η περιδιάβαση δεν ξεκίνησε πολύ καλά. Πρώτος σταθμός, η Κυπριακή Βιβλιοθήκη πίσω από το δημαρχείο. Το πρώην, επί της Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Πρόκειται για το ένα από τα τέσσερα κτήρια στα οποία στεγάζεται η Κυπριακή Βιβλιοθήκη και θεωρείται το “κεντρικό”. Τα άλλα τρία είναι μία αποθήκη στον Στρόβολο, το Αναγνωστήριο στη Φανερωμένη και ένας χώρος επίσης στη Φανερωμένη που στεγάζει ερευνητικές συλλογές.
Κατά την ξενάγησή μας στη βιβλιοθήκη, η λειτουργός ανέφερε ότι δεν μπορούν να γίνουν μέλη της, για να δανείζονται βιβλία, άτομα τρίτων χωρών. Γιατί; Ρώτησα. Θα χάνονται τα βιβλία, μόνο Ευρωπαίοι δικαιούνται κ.λπ. Η απάντησή της δεν δικαιολογούσε τα αδικαιολόγητα.
Επέστρεψα στην εφημερίδα την επόμενη μέρα και πήρα τηλέφωνο τον διευθυντή της Κυπριακής Βιβλιοθήκης για να μάθω γιατί άνθρωποι τρίτων χωρών δεν μπορούν να δανειστούν ένα βιβλίο από αυτή την πολύ φιλόξενη χώρα στην οποία, προφανώς, ζούμε. Ο διευθυντής αρχικά μου είπε ότι μάλλον δεν κατάλαβα καλά. Ευτυχώς είχα μάρτυρες. Έπειτα με διαβεβαίωσε ότι δικαιούνται και πως ήταν λάθος της λειτουργού. Ζήτησα τον κανονισμό της βιβλιοθήκης. Μου τον έστειλε προχτές, μετά από τρία τουλάχιστον τηλεφωνήματα.
O κανονισμός λέει ότι οποιοσδήποτε μόνιμος κάτοικος Κύπρου δικαιούται να είναι μέλος της βιβλιοθήκης. Για πρακτικούς λόγους, επειδή χρειάζεται μόνιμη διεύθυνση ώστε να ξέρουν πού να βρουν κάποιον σε περίπτωση που δεν επιστρέψει τα δανεισμένα βιβλία. Αν δεν είναι κάποιος μόνιμος κάτοικος Κύπρου, χωρίς να διευκρινίζει αν είναι Κύπριος, Ευρωπαίος πολίτης ή πολίτης τρίτης χώρας, τότε μπορεί να τον εγγυηθεί ένας μόνιμος κάτοικος Κύπρου και ακολούθως να εγκριθεί από τον διευθυντή.
Ο διευθυντής με διαβεβαίωσε ότι “εννοείται ότι θα εγκριθεί οποιοσδήποτε, είναι μια τυπική διαδικασία”.
Έχουν σημασία, όμως, οι κανονισμοί, την ώρα που ένας πολίτης τρίτης χώρας βρεθεί στην πόρτα της Κυπριακής Βιβλιοθήκης και του πει ο λειτουργός της ότι δεν δικαιούται να δανείζεται βιβλία;
Ξέρετε πόσοι πολίτες τρίτων χωρών διαμένουν στην Κύπρο; Χιλιάδες. Ξέρετε πόσων πολιτών τρίτων χωρών τα παιδιά φοιτούν στα σχολεία της Κύπρου και θα μπορούσε να τους εξυπηρετεί η Κυπριακή Βιβλιοθήκη; Επίσης χιλιάδες.
Ξέρετε πόσοι πολίτες τρίτων χωρών διαμένουν στην Κύπρο; Χιλιάδες. Ξέρετε πόσων πολιτών τρίτων χωρών τα παιδιά φοιτούν στα σχολεία της Κύπρου και θα μπορούσε να τους εξυπηρετεί η Κυπριακή Βιβλιοθήκη; Επίσης χιλιάδες.
Συμπερασματικά, η θέση της λειτουργού ότι “δεν δανείζουμε βιβλία σε πολίτες τρίτων χωρών” ήταν μια χοντράδα αλλά και μια λεπτομέρεια αφενός του πόσο βαθύς είναι ο ρατσισμός της χώρας, αφετέρου του πόσο οπισθοδρομικά λειτουργεί η Κυπριακή Βιβλιοθήκη και επομένως του πόσο επιβάλλεται ο εκσυγχρονισμός της.
Κι αυτά, ας προβληματίσουν όσους πολιτεύονται αλλά και όσους περιμένουν στις καρέκλες τους είτε την προαγωγή ή τη συνταξιοδότησή τους και δεν λαμβάνουν ριζικές αποφάσεις για την Κυπριακή Βιβλιοθήκη, βυθίζοντας ακόμη πιο πολύ στο σκοτάδι το όμορφο αυτό νησί. Νησάκι.
Άρθρο της Μερόπης Μωϋσέως από το Παράθυρο της εφ. Πολίτης 8/7/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου