Κλείστε ρε παιδιά τη Βουλή. Πιάσανε οι ζέστες, δεν νιώθετε; Μην τους ταλαιπωρείτε τους εκπροσώπους μας, άνθρωποι είναι κι αυτοί, με τόσες έγνοιες για τα προβλήματά μας έχουν εξουθενώσει το μυαλουδάκι τους. Λογικό είναι να έχουν γονατίσει και να σκέφτονται τις διακοπές τους. Λουκέτο, τώρα! Τον Σεπτέμβριο ξανά με τη δροσούλα. Αφού και οι ίδιοι δυσκολεύονται να κρύψουν ότι έχουν κουραστεί και θέλουν να ξεπετάξουν την ημερήσια διάταξη για να πάνε να γεμίσουν επιτέλους τις μπαταρίες τους.
Εγώ δεν πηγαίνω πια συχνά, λόγω αυστηρής σύστασης του ψυχιάτρου μου, αλλά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και βρέθηκα τις προάλλες σε μια από τις συνεδριάσεις της Επιτροπής Παιδείας. Δεν είμαι σίγουρος αν συνέβη στ’ αλήθεια ή αν ήταν ένας (καφκικός) εφιάλτης, αλλά διαπίστωσα ιδίοις όμμασι την εν λόγω κόπωση. Εντάξει, έχω ακούσει κοτσάνες και κοτσάνες, αερολογίες και αερολογίες, μπαρούφες και μπαρούφες σε συζητήσεις που αφορούν θέματα του πολιτισμού, αλλά αυτό το κλίμα παραίτησης πρώτη φορά το συναντώ.
Από τα 30 λεπτά που βαριά- βαριά διάρκεσε η συνεδρία με θέμα την αναβάθμιση (!!) της Κυπριακής Κρατικής Βιβλιοθήκης, ζήτημα είναι αν έδοξαν να πλησιάσουν στην ουσία του ζητήματος τα τελευταία πέντε. Κάτι για τα ISBN ρωτούσαν, κάτι για τις σχολικές βιβλιοθήκες, «ανακάλυψαν» με έκπληξη ότι η Κυπριακή Βιβλιοθήκη έχει και διευθυντή κι ότι ο Δημήτρης Νικολάου δεν είναι απλώς ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας. Κι όταν ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΣ και του Κτηματολογίου ξεφούρνισε το «ποίημα», ότι δηλαδή τόσο η διυπουργική επιτροπή όσο και το Υπουργικό Συμβούλιο απέρριψαν την απόφαση (της ίδιας κυβέρνησης) για μεταβίβαση του οικοπέδου επί της λεωφόρου Βύρωνος, οι εκπρόσωποι του Συνδέσμου Φίλων της Κυπριακής Κρατικής Βιβλιοθήκης και της Κυπριακής Ένωσης Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων της Πληροφόρησης έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Όπως και οι βουλευτές, αλλά εκείνοι ήταν για να χασμουρηθούν. Η έκφραση «α! τώρα θυμήθηκα» ακούστηκε δύο φορές, η μία από τον ίδιο τον πρόεδρο της Επιτροπής. Αλλά ήταν αργά όταν θυμήθηκε ποιο ακριβώς ήταν το θέμα της συζήτησης.
«Θα φυλάξω αυτό το κείμενο και θα το δημοσιεύσω ξανά σε ένα χρόνο από σήμερα. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα χρειαστεί να αλλάξω ούτε κόμμα». Έτσι έκλεινα τον Νοέμβριο του 2011 ένα κείμενο με τίτλο «Μια ανεγκέφαλη χώρα» που θέμα είχε τη μεγαλύτερη ντροπή του κυπριακού κράτους, που κατά την προσωπική μου άποψη, συνιστά η θεσμική αδιαφορία για τη δημιουργία μιας κανονικής κρατικής βιβλιοθήκης. Μέχρι κι εγώ όμως, που είμαι φύσει σκεπτικιστής μέχρι απαισιοδοξίας και αρνητικός μέχρι μηδενισμού δεν πίστευα ότι οκτώ (8) ολόκληρα χρόνια μετά δεν θα βρισκόμασταν απλώς στον ίδιο παρονομαστή, αλλά και πολλά βήματα πίσω.
Δεν πίστευα ότι η κυβέρνηση μιας χώρας που θέλει να κρατάει κάποια ευρωπαϊκά προσχήματα, θα μάς έτριβε στα μούτρα χωρίς περιστροφές και διπλωματικές ευγένειες τη θέση ότι θεωρεί αχρείαστη την αναβάθμιση της Κυπριακής Βιβλιοθήκης κι ότι σκοπεύει να «αξιοποιήσει» τον χώρο που προόριζε να της παραχωρήσει για κάτι «πιο χρήσιμο». Δηλαδή να πουλήσει για να χτιστεί εκεί κανένα ξενοδοχείο, κανένα εμπορικό κέντρο, κανένας πύργος, κανένα καζίνο, κάτι χρήσιμο και προσοδοφόρο τέλος πάντων για την κενωνία μας. Μια κενωνία που είναι μέχρι το μεδούλι ταγμένη στο δόγμα μιας τυφλής ανάπτυξης χωρίς πνευματικότητα, στην οποία ο κομπραδόρος και ο καταφερτζής είναι ο πιο μάγκας και αξιοζήλευτοι μόνο όσοι έχουν πιάσει την καλή.
Τα βιβλία έτσι κι αλλιώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά σπατάλη φυσικών πόρων και φαιάς ουσίας. Τόσα δέντρα κόβονται για να τυπωθούν, όπως λέει κι ένας φίλος, κι άλλα τόσα για να τυπώνονται εφημερίδες και περιοδικά με απόψεις που επιχειρηματολογούν για τα αυτονόητα, αλλά πετούν αυγά στον τοίχο. Κρίμα στα δέντρα, λοιπόν, που θα γίνουν χαρτοπολτός για ακόμη ένα κείμενο με βαρύγδουπο τίτλο που δεν θα πιάσει τόπο.
Καμία βούληση για συγχρονισμό με τις βιβλιοθηκονομικές ανάγκες του τρέχοντος αιώνα δεν υπάρχει, για να μην πω και του προηγούμενου. Και μη μου πείτε για τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου, γιατί είναι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να μάθουμε να ζούμε στην ανεπάρκεια.
